Kopenhag, 17 Temmuz
Bodrum katında başlayan bir yaşamdan sahnelerin efsanesine uzanan yolculuk… Huysuz Virjin’in ardındaki asil İstanbul beyefendisini ölüm yıldönümünde saygıyla anıyoruz.
“Memurdum, bodrum katında oturuyordum” diye başlamıştı bir röportajında. Hayatın yükünü sırtlamış, mütevazı bir memur olan Seyfi Dursunoğlu, yıllar sonra sahnelerde bir fırtına gibi esen Huysuz Virjin olarak gönüllere taht kuracaktı. Herkes Huysuz’u gülerken seyretti ama arkasındaki mücadeleyi, zarafeti ve zekâyı bilenler ona bir başka hayran oldu.
Ev sahibinin yaptığı 50 liralık kira zammıyla sarsılan Dursunoğlu, umutla göğe açtığı ellerinde dualarını taşıdı. Sanat dünyasına giriş için çaldığı kapılar kolay açılmadı. “Bir gün çalıştırdılar, beğenmediler” dediği o dönemlerin ardından, sahnede başka bir karakter yaratma fikri doğdu: Huysuz Virjin.
Öztürk Serengil’in programına konuk olduktan sonra Huysuz Virjin artık sadece bir tipleme değil, sahnelerin vazgeçilmeziydi. Fuarlar, gazinolar, televizyon kanalları derken Türkiye’nin en tanınan, en sevilen gösteri sanatçılarından biri hâline geldi. Herkes onu konuşuyor, sahnesini izlemek için sıraya giriyordu.
Ama o sadece güldüren biri değildi. Seyfi Dursunoğlu, bankadaki tüm parasını ve evini Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği’ne bağışladı, bedenini ise kadavra olarak tıp fakültesi öğrencilerine vasiyet etti. Hayatı boyunca sanatla ve çağdaşlıkla yan yana yürüdü. Kadınların eğitimine verdiği destekle, sessizce ama çok derinden iz bıraktı.
Bir yanda hanımefendiler gibi konuşan, ipek mendili cebinden eksik olmayan, son derece zarif bir beyefendi; diğer yanda lafını esirgemeyen, dobra, alaycı ama bir o kadar da zeki Huysuz Virjin… Tek bedende iki ruh, bu topraklara hem kahkaha hem de onur mirası bıraktı.
17 Temmuz 2020’de aramızdan ayrılan Dursunoğlu’nu sevgi, saygı ve minnetle anıyoruz.
Nur içinde yat, Huysuz Virjin.
Unutulmadın.
Kaynak:
Seyfi Dursunoğlu’nun röportajlarından derlenen anlatımlar, kamuya açık biyografik bilgiler ve medya arşivlerinden alınan verilerle hazırlanmıştır.
